Go to the future

ปฐมบทของการเดินทางข้ามเวลา

               “สวัสดีค่ะ ฉันมาจากสภานักศึกษานะคะ ขอเวลาสักห้านาทีได้ไหมคะ” เสียงใสๆดังมาเป็นพักๆจากหญิงสาวผมยาวที่รวบไว้เรียบร้อยในชุดนักศึกษาในอ้อมแขนมีกระดาษปึกใหญ่

               “ขอโทษนะคะคุณ ขอเวลาสักห้านาทีนะคะ” หญิงสาวคนเดิมเดินตรงรี่มาทางชายหนุ่มในชุดนักศึกษาอย่างมุ่งมั่น ชายวัยเดียวกันหันมามองด้วยใบหน้าเมินเฉยแม้ไม่ได้ต่อต้านแต่ก็ไม่ได้แสดงความสนใจนัก

               “ขอโทษนะคะ ขอรบกวนเวลาสักครู่นะคะ” หญิงสาวที่เดินตรงมาท่าทางมุ่งมั่นผิดกับน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนโยน

              “ครับ” คนที่ถูกรั้งไว้พยักหน้า หญิงสาวคนที่แจกแบบสำรวจแม้ไม่ได้สะสวยอะไรแต่หน้าใสๆก็ไม่ดูจืดชืดนัก จะเสียเวลาสักเท่าไหร่เชียว

              “ทำวิจัยส่งอาจารย์หรือครับ” ชายหนุ่มถามสายตาจับจ้องหน้ากระดาษที่อีกฝ่ายยื่นให้

               “ไม่ใช่วิจัยส่งอาจารย์ค่ะ เรากำลังสำรวจหาแนวทางการเรียนเพื่อเสนอให้ทางมหาวิทยาลัยเพื่อจะได้เข้าใจความต้องการของนักศึกษาและจะได้จัดการเรียนให้สอดคล้องทั้งสองฝ่าย” หญิงสาวอธิบายอย่างรวดเร็วก่อนจะส่งแบบสอบถามให้พร้อมกับชี้มือเชิญไปนั่งที่โต๊ะที่จัดไว้ให้ เธอยิ้มก่อนที่จะขอตัวเลี่ยงออกไปแจกแบบสอบถามให้คนอื่นต่อ ชายหนุ่มมองตามหญิงสาววัยเดียวกันชุดนักศึกษาอยู่ในแบบที่ทางมหาวิทยาลัยกำหนดเป๊ะท่าทางเป็นเด็กดีอยู่ในกรอบระเบียบ จริงๆสมัยนี้ใครที่แต่งตัวถูกต้องตามแบบที่มหาวิทยาลัยกำหนดจะดูเชยอย่างที่คนอื่นๆเขาไม่เป็น แต่น่าแปลกว่าท่าทางมุ่งมั่นจริงจังนั้นช่างเต็มไปด้วยความมั่นใจจนกลบความเชยล้าสมัยไว้ซะมิดชิด ชายหนุ่มมองคนอื่นๆที่เดินแจกแบบสอบถามบางคนสวมแจ๊กเก็ตมีโลโก้ด้านหลังว่า “สภานักศึกษาแห่งประเทศไทย” คนกลุ่มนี้ดูขรึมขลังจริงจังกว่าเพื่อนนักศึกษาที่เขาเคยเจอ ดูแตกต่างจากสีสันของผู้คนที่สวมใส่เสื้อผ้าหลากสี อาจเรียกว่ากลุ่มคนแปลกแยกที่หลงเข้ามาอยู่ในแหล่งรวมแห่งสีสันการแต่งกายแห่งมหานคร กลุ่มคนที่หลุดออกมาจากโทรทัศน์ขาวดำ

              แสงจากโคมไฟผ่าตัดขนาดใหญ่ส่องตรงมายังร่างที่นอนสงบบนเตียง รอบๆมีคนแต่งตัวด้วยชุดสีเขียวคลุมร่างกายต่างปิดบังใบหน้าและสวมแว่นตา

               “ขยับไฟให้ตรงสิ” เสียงทรงอำนาจของคนที่ยืนอยู่ในตำแหน่งใต้โคมไฟบอก คนที่อยู่รอบนอกรีบเอื้อมมือขยับไฟไม่รอให้ได้ยินซ้ำอีกรอบ

              “ขอรีแทร็กเตอร์” เสียงเดิมบอกเครียดๆ คนที่อยู่ตรงข้ามยื่นเครื่องมือถ่างขยายให้อย่างรวดเร็ว

              “ขอตัวเล็กกว่านี้หน่อยสิ ไม่เห็นหรือไงจะเอาเข้าไปยังไง” เสียงคนที่ออกคำสั่งในตอนแรกขุ่นเคืองพร้อมขว้างเครื่องมือที่อีกฝ่ายยื่นให้ลงพื้นอย่างคนเจ้าอารมณ์ เพียงฉับพลันเครื่องมือชิ้นใหม่ก็ส่งถึงมืออย่างรีบๆ

               “ความดันเท่าไหร่แล้ว....นี่คุณ ทำไมต้องรอให้ถามครบเวลาก็บอกมาสิ” คนที่เกรี้ยวกราดอยู่ก่อนหน้าฟาดหัวฟาดหาง

              “ร้อยสามสิบเจ็ดสิบ” เสียงผู้หญิงที่นั่งด้านหัวเตียงผ่าตัดบอกมาอย่างรวดเร็วสายตาเหลือบมองนาฬิกาติดฝาผนังราวกับจะโต้กลับว่ายังไม่ถึงเวลาที่จะบอกอย่างที่คนเป็นผู้นำในเหตุการณ์นี้ท้วงแต่ก็เงียบไว้อย่างเคย

ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆที่จัดเป็นส่วนผ่าตัดดูอึมครึมเงียบงันและเคร่งเครียด เหงื่อเม็ดโตผุดพราวเต็มหน้าผากคนที่ล้อมร่างที่นอนนิ่งสนิท อากาศภายในห้องนั้นราวกับจะไม่พอหายใจเพราะความเครียดที่กำลังยื้อชีวิตคนที่นอนนิ่งให้พ้นจากมือมัจจุราชและยังต้องระมัดระวังอารมณ์ร้อนๆของผู้นำทีมผ่าตัดที่อาจระเบิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้ที่เพื่อนร่วมทีมทำอะไรไม่ทันใจ

              “เฮ้ย อะไรวะ” เสียงดังจากผู้ชายคนเดิมเอ็ดตะโรกับตัวเองอย่างโมโห ภายใต้หน้ากากปิดบังหน้า เพื่อนร่วมทีมคนอื่นกำลังเม้มปากแน่นอย่างระงับอารมณ์ไม่ให้ร้อนตาม ระหว่างการผ่าตัดที่แบ่งเส้นความเป็นความตายความขัดแย้งของทีมต้องไม่เกิดขึ้นเพื่อชีวิตของคนที่นอนนิ่งไม่รับรู้เรื่องราวที่กำลังดำเนินอยู่ อากาศในห้องผ่าตัดกดทับคนทั้งหมดจนแทบหายใจไม่ออกจนกว่างานตรงหน้าจะลุล่วง

              เสียงเพลงดังๆจังหวะสนุกสนานอบอวลเคล้าอยู่กับบรรยากาศรอบตัว ผู้คนหลากหลายเต้นรำกันตามจังหวะดนตรี สีสันของชีวิตหนุ่มสาวแห่งมหานครที่ผู้คนต้องจมจ่อมอยู่กับความเครียดทั้งเรื่องงานเรื่องเรียน การออกมาผ่อนคลายในสถานเริงรมย์บ้างก็เป็นความสุนทรีย์ในชีวิตอีกอย่าง ในมุมหนึ่งของห้องชายหนุ่มหน้าตาดีละเลียดจิบน้ำใสๆในแก้วอย่างสบายอารมณ์บางคราวก็มีหญิงสาวหน้าตาสะสวยผ่านมาทักทายพูดคุยอย่างคุ้นเคย

              “สวัสดีครับน้องแพร ไม่เจอตั้งนาน” ชายหนุ่มที่นั่งแยกตัวทักหญิงสาวสวยรูปร่างสูงโปร่งก่อนที่เธอจะเดินเลยไปทางอื่นเพราะไม่ทันสังเกตเห็นเขา เธอยิ้มให้ก่อนที่จะนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ

              “สวัสดีค่ะพี่โชค ไม่เจอตั้งนานยังหล่อเหมือนเดิมนะ” หญิงสาวยิ้มหวานหยดให้คนตรงข้าม “แหม ถ้าแพรอยากเจอพี่โชคมาที่นี่เป็นเจอสิน่า” หญิงสาวบอกพร้อมกับหัวเราะ “ประสบโชค” นักศึกษาหนุ่มวิศวฯหน้าตาดีหนุ่มสังคมที่ใช้ชีวิตยามค่ำคืนตามเธคผับชั้นนำของมหานครแห่งนี้

              “ก็หนุ่มโสดนี่ครับ มันเหงา ก็ต้องแก้เหงาอย่างนี้แหล่ะ น้องแพรอยากสงเคราะห์ให้หายเหงาไหมล่ะครับ” ประสบโชคส่งสายตาเจ้าชู้

              “เอาไว้โอกาสหน้านะคะ” หญิงสาวหัวเราะคิกอารมณ์ดี แม้ผู้ชายตรงหน้าจะหน้าตาดีฐานะร่ำรวย แต่ผู้หญิงในยุคนี้ก็มีความสามารถหาเลี้ยงตัวเองได้ ใครก็ตามที่เธอเห็นว่าไม่เหมาะสมความสัมพันธ์จะถูกวางไว้แค่คนรู้จักเหมือนเช่นประสบโชคที่ภายนอกอาจจะดูดีแต่นิสัยออกจะเจ้าชู้เกินกว่าหญิงสาวสมัยใหม่จะอดทน

              “น้องแพรมากับใครล่ะครับ”

               “มากับเพื่อนน่ะค่ะ ชื่อวิริยา พี่รู้จักไหมเนี่ย” หญิงสาวบอกพลางชี้ไปที่โต๊ะที่มีหญิงสาวแต่งหน้าจัดนั่งจิบค็อกเทลอยู่ที่นั่น

               “วิริยา นักศึกษาคนดังของมหาวิทยาลัยไซด์เอ็ดดูเคต (Scien Educate) น่ะหรือครับ” ประสบโชคมองใบหน้าด้านข้างรู้สึกคุ้นๆ หญิงสาวคนนี้เป็นดาราที่มีค่าตัวแพงมากและวิ่งรอกถ่ายหนังถ่ายละครหลายเรื่อง ยิ่งกว่านั้นเธอยังเป็นเจ้าของรายการทางสถานีโทรทัศน์อีกสามรายการในวัยขนาดนี้นับว่าเป็นคนที่มีความสามารถมาก ความมืดสลัวของสถานที่ทำให้ร่างนั้นดูบางกว่าที่ควรจะเป็น

              “ค่ะ คนนั้นแหล่ะค่ะ” หญิงสาวบอกพอดีกับที่วิริยาหันมาทางเพื่อนสาว ประสบโชคยกแก้วทำท่าทักทาย หญิงสาวคนดังแสดงท่าทางเดียวกันตอบพร้อมกับรอยยิ้มเก๋อย่างคนที่คุ้นเคยกับการอยู่ท่ามกลางผู้คนเสมอ

เสียงเพลงยังคงดังกระหึ่มเคล้ากับบรรยากาศรอบตัวพาให้คนที่เหนื่อยล้าจากชีวิตการทำงานได้ปลดปล่อยอารมณ์ตามเพื่อเตรียมพร้อมกับการทำงานหนักในวันต่อๆไป ชายหนุ่มและหญิงสาววัยแห่งการแสวงหาความสนุกและท้าทายแบบที่ไม่ต้องมานั่งคิดถึงวันพรุ่งนี้มารวมตัวกันจนแน่น

              รถกระบะที่ด้านหลังดัดแปลงเป็นห้องเย็นเข้าจอดเทียบหน้าร้านดอกไม้อย่างคุ้นเคย คนขับรถกระโดดออกมาจากรถท่าทางหงุดหงิด ใบหน้านั้นเข้มขรึมเข้ากับผิวสีแทนอย่างคนที่ใช้ชีวิตอยู่กลางแดดเป็นส่วนใหญ่ ในมือมีเอกสาร เขาสำรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนที่จะเดินเข้าไปรับอากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศของร้านดอกไม้

              “สวัสดีครับคุณปลา” ชายหนุ่มทักเจ้าของร้านที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดดอกไม้ให้ลูกค้าหญิงคนหนึ่งที่นั่งมองอยู่ที่เก้าอี้นวมข้างๆเป็นระยะๆ

               “อ้าว คุณไม้ มาแล้วหรอคะ นั่งรอปลาแป๊บนึงนะคะ” เจ้าของร้านดอกไม้บอกน้ำเสียงออกจะเกรงใจ

               “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้รีบ” ชายหนุ่มเลือกมุมกาแฟเล็กๆในร้านนั่งลงมองดูดอกไม้นานาพันธุ์ที่เรียงรายในตู้ปรับความเย็น สายตาเหลือบไปมองลูกค้าร้านดอกไม้เพิ่งสังเกตว่าตรงหน้าเธอมีแล็ปทอปเครื่องเล็กวางอยู่และเธอก็ดูตั้งใจกับเจ้าหน้าจอที่เปิดทำงานอย่างหนัก คนสมัยนี้ส่วนใหญ่เป็นแบบนี้คือเสพติดความวุ่นวายจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนมองดูความสวยงามรอบตัว เค้าเองก็รู้สึกดีใจทุกครั้งที่เห็นความเร่งรีบแต่เค้าไม่ต้องวิ่งตามเหมือนคนอื่นอาชีพเกษตรกรอย่างเค้าไม่ได้ทำให้ร่ำรวยทรัพย์สินเหมือนอาชีพอื่นนักแต่เค้าก็ร่ำรวยความสุขทางใจเมื่อตื่นมาทุกวันเห็นดอกไม้ต้นไม้กำลังเจริญเติบโตแตกต่างกันไปทุกวันอย่างเชื่องช้าค่อยเป็นค่อยไป

               “คุณพ่อไม่อยู่หรือคะ ขับรถมาเองราบรื่นดีไม๊คะคุณไม้” เจ้าของร้านถามจากด้านหลังโต๊ะจัดดอกไม้

              “แย่ครับ คนสมัยนี้ไม่มีน้ำใจเลย” ชายหนุ่มบอกนึกถึงความหงุดหงิดใจเมื่อครู่ แต่ก็นั่น   แหล่ะความเร่งรีบทำให้คนเราเห็นแก่ตัวไปในที่สุด

               “ก็ไม่ให้เด็กในไร่เอามาล่ะคะ” เจ้าของร้านขายดอกไม้ถาม เพราะบางครั้งชายหนุ่มก็ให้คนอื่นขับรถมาส่งดอกไม้ไม่ได้มาด้วยตัวเอง

              “พอดีเด็กในไร่ไปส่งผลไม้อีกที่น่ะครับ ช่วงนี้คนงานไม่พอคนเดี๋ยวนี้ไม่ชอบทำไร่กันครับ” ชายหนุ่มบอก

              “แหม อย่างน้อยก็มีชาวไร่รูปหล่อสุดขยันอยู่คนนึงล่ะค่ะ” หญิงสาวเจ้าของร้านอดหยอกไม่ได้ชายหนุ่มยิ้มอารมณ์ดีขึ้น “คุณพลอย เรียบร้อยแล้วค่ะ” เจ้าของร้านบอกหญิงสาวอีกคนเธอพยักหน้ายิ้มก่อนที่จะเก็บแล็ปทอป

              “สวยจังค่ะ คุณปลา” หญิงสาวชื่นชมพร้อมส่งเครดิตการ์ดให้

              “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเจ้าของร้านบอกพร้อมรับบัตรเครดิต “ไว้โอกาสหน้ามาอุดหนุนปลาอีกนะคะ”

              “แน่นอนค่ะ” เธอบอกก่อนจะรับดอกไม้กับบัตรเครดิตคืน ก่อนออกจากร้านหญิงสาวเหลือบมองชายหนุ่มที่มาส่งดอกไม้ เขาก้มหัวทักทาย เธอยิ้มตอบ น่าแปลกที่เป็นคนยุคสมัยเดียวกันแต่การดำเนินชีวิตแตกต่างกันลิบลับราวกับคนละโลก

              “คุณ คุณ คุณลืมคืนแบบสอบถามให้ฉันนะ” หญิงสาวในชุดนักศึกษาวิ่งตามหลังนักศึกษาชายที่เดินตรงรี่ไปยังอาคารสูงหลายชั้นเพราะสภาพการจราจรส่งเสียงดังบวกกับไม่คิดว่าจะมีใครเรียกเค้าจึงไม่ได้ยินเสียงเรียกนั้น หญิงสาววิ่งตามไม่เร็วนักเพราะรองเท้าคัตชูทำให้วิ่งไม่สะดวกบวกกับกระโปรงแคบๆยิ่งเป็นอุปสรรคขนาดใหญ่

              “คุณ คุณ รอฉันก่อนสิคุณ” หญิงสาวตะโกนไปวิ่งไปรู้สึกอยากถอดรองเท้าทิ้งขึ้นมา ชายหนุ่มเดินเข้าไปในอาคารอย่างรวดเร็ว

              “โธ่เอ๊ย....” หญิงสาวถอนหายใจอย่างขัดเคืองแต่ก็ยังรีบเดินตามไม่เลิก

              “ฉันอยากเห็นห้องชุดที่นี่มานานแล้ว คุณนี่เหลือเชื่อจริงๆ” หญิงสาวในชุดสูทลำลองรัดรูปบอกอย่างตื่นเต้น ใบหน้านั้นแต่งไว้หนาจัดแต่ด้วยความประณีตส่งผลให้เธอดูสวยสง่าไม่ฉ่ำโบ๊ะจนน่าเกลียด

              “ไม่หรอกครับ ยินดีเชียว” ประสบโชคบอก รู้สึกกระหยิ่มไม่น้อย แน่ล่ะไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ต้องตะลึงเมื่อรู้ว่าห้องชุดของเขาอยู่บนอาคารกลางมหานครแถมมีราคาแพงลิบแบบไม่ธรรมดา นั่นคือถ้าใครไม่มีชื่อเสียงพอแม้มีเงินมากมายก็ซื้อไม่ได้ คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ต้องเป็นคนระดับหัวกะทิหรือไม่ก็ร่ำรวยอันดับต้นๆของประเทศเชียว แม้แต่วิริยาถึงแม้เธอจะมีชื่อเสียงเก่งกาจ และรายได้ก้อนโตก็ไม่ได้ถูกจัดให้อยู่ในฐานะลูกค้าของที่นี่ได้ ชายหนุ่มเดินนำหญิงสาวเข้ามาในอาคารกลางมหานครอย่างรื่นเริง

               ความเหนื่อยล้าและความเครียดจากชั่วโมงการผ่าตัดหัวใจที่แสนยาวนานทำให้นักศึกษาแพทย์หนุ่มแทบไม่มีแรงขับรถยนต์กลับที่พัก หลังไหล่ปวดหนึบตลอดเวลาจากการเกร็งกล้ามเนื้อเพื่อผ่าตัดอวัยวะที่แสนบอบบาง เขาจอดรถที่ลานจอดประจำก่อนจะเดินเข้าอาคารสูงความคิดล่องลอยไปสู่เตียงนุ่มในห้อง บางทีแช่ในอ่างน้ำอุ่นๆอาจจะดีขึ้นความเครียดอาจบรรเทา พรุ่งนี้คนไข้ของเขาที่รอคิวผ่าตัดจะสร้างความยุ่งยากเหมือนวันนี้ไหมหนอ การผ่าตัดจะราบรื่นหรือเปล่า ชายหนุ่มร่างค่อนข้างท้วมนึกถึงความยุ่งยากของคนไข้ผ่าตัดหัวใจของเขาวันนี้ เนื้อเยื่อที่เต็มไปด้วยผังผืดและโรคแทรกซ้อนหลายอย่างทำให้ชั่วโมงการผ่าตัดยาวนานและสร้างความเครียดให้มาก ถึงแม้จะเป็นนักศึกษาแต่ก็เป็นนักศึกษาแพทย์เฉพาะทางภาระงานก็หนักหน่วงตามไปด้วย

              หญิงสาวท่าทางเคร่งขรึมก้าวเข้ามาในอาคารกลางมหานครด้วยอาการประหม่า เธอเป็นแบบนี้ทุกครั้งเมื่อต้องอยู่ในที่ๆมีคนเยอะๆนั่นเพราะความไม่คุ้นเคยจากการที่ต้องนั่งทำงานคนเดียวหน้าจอคอมพิวเตอร์ตลอด หญิงสาวไม่ถนัดนักกับการใช้ชีวิตแบบที่มีผู้คนเยอะๆเธอชอบการมีชีวิตคนเดียวแบบที่ไม่ต้องพบใครยิ่งดี แต่วันนี้เธอต้องเข้ามาดูระบบคอมพิวเตอร์ของอาคารแห่งนี้เพื่อวางโครงสร้างให้ใหม่หลังจากที่ระบบเดิมเริ่มล้าสมัยไม่เข้ากันกับความทันสมัยของอาคารแห่งนี้ และแน่นอนจะมีใครเก่งเกินกว่าเธอเล่า นั่นคือเหตุผลที่ประดับพลอยพาตัวเองออกจากห้องทำงานส่วนตัวมาสู่โลกแห่งความวุ่นวาย อาคารหลังใหญ่ทำให้เธอประหม่ามันไม่ได้แสดงความเป็นมิตรเลย

              ไม้เมืองยกลังไม้ที่เต็มไปด้วยไม้ดอกสีสดใสลงจากรถท่ามกลางความสนใจของชาวเมืองมหานครนั่นเพราะไม่บ่อยนักที่จะมีสิ่งมีชีวิตสีสวยแปลกแยกเข้ามาท่ามกลางสิ่งก่อสร้าง ชายหนุ่มยกลังอย่างทะนุถนอมก่อนจะเดินอย่างทะมัดทะแมงเข้าไปในอาคาร แม้จะเป็นมนุษย์ในยุคเทคโนโลยีแต่เขาก็พึงใจในการใช้ชีวิตท่ามกลางเรือกสวนไร่นามากกว่า เขารู้สึกแข็งแรงเมื่อยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดและสายลมมากกว่านั่งแช่บนโต๊ะแล้วจ้องจอคอมพิวเตอร์ทั้งวันอย่างมนุษย์งานส่วนใหญ่เป็น ที่ชั้นสิบสองของอาคารแห่งนี้จะมีการจัดประชุมผู้นำระดับภูมิภาคภาคพื้นเอเชียคนจัดงานต้องการอวดดอกไม้สีสวยของประเทศนี้วันนี้ไม้เมืองจึงได้มาเยือนมหาอาคารกลางใจเมืองที่ไม่เคยคิดจะก้าวล่วงเข้ามา เขารู้สึกเสื้อเชิ๊ตเก่าและรองเท้าผ้าใบทำให้เขาเป็นสิ่งแปลกปลอมท่ามกลางคนที่เดินผ่านไปมา

              ภายในอาคารที่ประกอบด้วยร้านค้า ร้านอาหารหรูหรามากมายชั้นล่างเต็มไปด้วยผู้คนขวักไขว่ อาคารสูงที่แบ่งพื้นที่เป็นห้างสรรพสินค้าในสิบชั้นล่าง ส่วนสำนักงานอีกสิบชั้นและเหนือขึ้นไปส่วนอาคารชุดที่พักที่คนหนุ่มสาวต่างใฝ่ฝันจะมีกันทั้งเมือง ความวุ่นวายของส่วนร้านขายของดูราวกับการดูหนังที่เล่นไปอย่างรวดเร็วจนน่าเวียนหัว คนมากมายมารวมกันที่นี่เพื่อทำกิจกรรมของตัวราวกับมดงานที่อยู่ในรัง บริเวณหน้าลิฟท์แยกออกมาเป็นส่วนต่างหากไม่ไกลจากส่วนอื่นมากนักแต่กลับเงียบและราวกับไร้ผู้คนอย่างน่าแปลกที่นั่นคนหกคนกำลังยืนรอลิฟท์เพื่อพาตัวเองเคลื่อนไปชั้นอื่น มีชายหญิงคู่หนึ่งคุยกันอย่างออกรสแต่คนอื่นดูจะคิดวนแต่เรื่องตัวเอง ประตูหนักๆของลิฟท์เลื่อนเปิดอย่างเฉื่อยชาคนทั้งกลุ่มก้าวเข้าลิฟท์